Verhaal van Ger de Groot

Altijd wat te leren
"Luister opa, als je de computer gaat gebruiken en je weet niet meer zo precies wat ik heb voorgedaan denk dan maar dat je niks kapot kunt maken. Druk maar op alle knoppen, het zijn gewoon aan en uit knoppen." Opa gaat nu aan de gang. Mooi knop aan, knop uit. En dan hé ik zie als ik dit doe dat ik dan dit voor elkaar kan krijgen. Ik blijf mij daarna concentreren op wat ik doe en wat er dan gebeurt. Ik krijg er steeds meer lol in. Door te experimenteren krijg ik al heel wat voor elkaar. Natuurlijk heb ik mijn kleinkind regelmatig nodig voor advies en vooral hoe krijg ik alles weer op orde. Ik bedenk me een bedankkaartje te maken voor mijn kleinkind. Eerst maak ik een ondergrond. Daarop een hart en weer daarop een foto van het kleinkind samen met opa. Dan ook nog een mooie rand er om heen. Het ziet er prachtig uit, als zeg ik het zelf. Ik stuur de kaart naar mijn kleinkind. Die is heel blij met de kaart. Hij vraagt mij, "opa hoe heb je dit voor elkaar gekregen. Kan ik langs komen om te zien hoe je dat hebt gedaan?" Mijn verbazing is groot. Eerlijk gezegd ik ben een beetje wantrouwend. Hij zal niet weten hoe dat ik het voor elkaar heb gekregen. Als hij daarna bij mij komt en ik hem vraag of hij echt niet weet hoe dat je zo'n kaart kan maken, zegt hij, "opa ik doe zo iets nooit met de computer. Internet en dergelijke daar gebruik ik de computer voor". Die middag leer ik mijn kleinkind hoe je een mooie kaart kan maken. Hij is trots op zijn opa en ik blij dat ik een jong iemand nog iets heb kunnen leren.

Waarom een bijzondere vermelding?
De interactie tussen opa en het kleinkind is erg leuk opgeschreven. Het digitale component komt goed naar voren. Daarnaast is het een herkenbaar en lief verhaal.