Verhaal van Herman Kassenberg

Vertraging en vooruitgang
Plotseling stopte de trein. Door de intercom werd meegedeeld dat er een technisch mankement was; het kon wel even duren.

Tja, wat doe je dan, moe en verlangend naar huis? Wachten.

Dat deed ik die dag even zo goed maar met één verschil: 'ik belde vanuit de trein met thuis'.

Een paar weken eerder (dit speelt zich af begin jaren '90 van de vorige eeuw) was mij een telefoon-apparaat, verstrekt; een nogal lomp ding met een uitschuifbare antenne. Ik had hem nog niet vaak gebruikt maar nu kwam hij van pas; ik belde mijn vrouw om te zeggen dat ze met het eten maar niet op mij moest wachten. Dat gesprekje was niet onopgemerkt gebleven, links en rechts vroegen medepassagiers of ze het apparaat ook even mochten gebruiken om naar huis te bellen.

Na een kwartier wachten in de stilstaande trein kon een jongeman, een bank achter mij, het blijkbaar niet langer harden en kwam verlegen vragen of hij ook van mijn telefoon-apparaat gebruik mocht maken. Hij was op weg naar zijn meisje en zij zat zich hoogstwaarschijnlijk af te vragen waar hij bleef. Dat snapte ik en leende hem mijn apparaat. Maar hij had pech; ze nam niet op. Teleurgesteld ging hij weer zitten.

Ik was evenals hij teleurgesteld; had ik zo'n veredelde walkie talkie en lukte het niet om een gesprek tot stand te brengen. Na nog een poosje wachten, drukte ik op het groene knopje en nam na een paar keer overgaan, een mij onbekende Liesbeth op. Dit moest de vriendin van mijn jonge reisgenoot zijn. Ik boog me om de rugleuning heen en riep: “ik heb Liesbeth voor je aan de telefoon”. Verrast schoot hij overeind en hoorde ik hem enigszins verbijsterd zeggen: “hoe kun jij…., hoe weet jij…….. ?”

Waarom een bijzondere vermelding?
Ondanks dat er geen computer of internet centraal staat in dit verhaal, laat dit wel de technologische ontwikkeling zien. Het verhaal is humoristisch en grappig opschreven en zou zo in een tijdschrift geplaatst kunnen worden.